een boot om je heen met echt water erachter.
beetje vuil, met dingen erin, binnen weet je ook niet 
dat je en wat je kunt orden en schoonmaken 
dus je vergeet je te scheren.
soms wel soms niet en als er bezoek is weet je ineens over niets
anders dan waarom dat blauwgeteerde houtplankje vanwege de licht-
val zus en de ruwheid van het materiaal vooral in verhouding met
de omgeving en het terugkeren van kleur of materiaal op andere
plaatsen om bepaalde lijnen vast te leggen ter oriëntatie van
binnenruimten over de functie waarvan voorlopig nog niets te belo-
ven is, het is een aanzet een voorwaarde tot, tot wat, dat moeten
we nog zien al moet gezorgd dat we niet voortijdig ontmoedigd dat
is één van de redenen zonder nog te verwachten noch te verzwijgen~
op slechts wegwijzers om op weg te wezen. Deze kant. Daarna hierheen.
Eromheen! Waar jullie? Ik mee! En lachen, liggen. Opstaan en weer
vielen vliegende muizen opvallend laag over 't meer weg en weer
terug van omweg zonder markering. Geen voet buiten de direkte eigen
omgeving. Grondig waarnemende zintuigen. Patronen leggen verbanden,
stellen vragen, prikken en knijpen. Vermoeiing forceren zeuren aan
't hoofd horen onder 't hoofd kussen. Blind tasten voor de kijker
belachelijk niet eens lachwekkend, wrevel, dom. Zie voor verdere
medelingen elders in dit blad. Voor de mond eist deze herfst een
kleur die middenhout om het doldraaien te voorkomen, voor te komen.
Zullen A en B nog deze avond elkaar ontmoedigen?
De wezel schoot in zijn schoorsteenmantel in een drapeau van
crepe de chine zijn pen leeg. Papier !